Pontremoli, een verborgen pareltje in de Lunigiana.

Bijgewerkt op: 9 mrt 2020

Pontremoli is de meest noordelijke stad van Toscane, net over de grens van de regio Emilia Romagna. In de Romeinse tijd was Pontremoli beter gekend als Apua. Gelegen op een vlakte langs de rivier de Magra en omgeven door Apennijnen, is de stad één van de belangrijkse centra van de streek Lunigiana.

Doordat de stad ingeklemd ligt tussen Ligurië en de Emilia Romagna is het historisch een interessante plaats. Pontremoli was (en is nog steeds) een stopplaats langs de via Francigena (zie blogpost ‘Pelgrim voor één dag’) waar het in de Middeleeuwen zijn welvaart aan te danken heeft gehad. Het klein historisch centrum heeft heel wat potentieel. Mits een paar kleine ingrepen (autovrij maken van de pleintjes en het restaureren van een aantal prachtige gebouwen) zou deze stad gerust ook mijn persoonlijke lijst van ‘borghi piu belli d'italia’ kunnen komen te staan.

De stad straalt een zekere charme uit. In tegenstelling tot de rest van Toscane, zie je hier amper toeristen. Heerlijk rustig! Bij het oversteken van de middeleeuwse bruggen en tijdens de wandeling door de nauwe geplaveide, omhoog kronkelende straatjes met kleurrijke banken, krijg je een beeld van lang vervlogen tijden. Op zo een moment vraag ik me steevast af hoe het er in de middeleeuwen aan toe ging.

De grootste trekpleisters van de stad, zijn de 2 middeleeuwse bruggen die de Magra overspannen, de toren waar nu vooral de duiven vrij spel hebben en het kasteel.

Het Piagnaro kasteel dateert van de 10e eeuw. De naam verwijst naar de

piagne, de leistenen die in de streek als dakbedekking werden gebruikt. Het kasteel herbergt een vreemde verzameling van antropomorfe beelden die dateren uit het 4e en 1e millennium voor christus. Het zijn overblijfselen uit het prehistorische Lunigiana.

Volgens de reisgids 😊 vertonen de vrouwelijke beelden een gelijkenis met de mediterrane moedergodin, symbool van de vruchtbaarheid. De mannelijke beelden, stellen wellicht de helden voor. Wie had dat gedacht? 😊

Uiteraard zijn er - een Italiaanse pelgrimsstad waardig - ook een aantal kerken te bezichtigen. Het meest interessant is een middeleeuwse zandsteen met daarin een cirkelvormig doolhof die in de Sint Pieters kerk hangt. De zandsteen lijkt heel erg op het doolhof dat op de gevel van de Duomo in Lucca is uitgehouwen. Het labyrint stelt het leven van de christen voor. De christen die op zoek was naar een rechtvaardige levenswijze langs een kronkelend pad. Op de top van het labyrint rijden twee personages op hun paarden, oog in oog met elkaar, als symbool van een reiziger en de mogelijke gevaren op zijn weg. Ik ga jullie niet verder vervelen met toeristische details. Ga gewoon zelf een kijkje nemen. Voor mij volstaat het vaak gewoon de sfeer van een stadje op te snuiven. Zonder doel rond dwalen door de straatjes, langs de kerken en de torens, wat wil een mens nog meer?

Heb je geen zin om te wandelen maar wil je liever, nippend van een drankje, het stadsleven observeren, dan raad ik je aan om ofwel naar il cafè degli Svizzeri te gaan dan wel naar bar Luciano.

In cafè degli Svizzeri, ga je voor de cappuccino en de plaatselijke zoetigheden (zoals de exquise amor en spongata), die je ook in de ernaast gelegen pasticceria en delicatessenzaak kan kopen. Het café bestaat reeds sinds 1842 en is nog steeds ingericht in de oorspronkelijke Art Nouveau stijl van het begin van de eeuw.

Wil je eerder proeven van het typische plaatselijke aperitief, dan moet je naar bar Luciano gaan voor een ‘bianco oro’ waarvan het recept strikt geheim is.