'De gustibus et coloribus non disputandum est'.
Kleuren zijn heel belangrijk in ons dagelijks leven. Enerzijds beïnvloeden ze onze stemmingen maar anderzijds staan ze ook symbool voor macht, gevaar, rouw, rijkdom, liefde, onschuld en ga zo maar door.
Als je aan Italië denkt, dan denk je aan pittoreske stadjes met huizen geschilderd in vrolijke heldere kleuren. Het zijn net postkaartjes! Ook in Parma vind je een aantal van zulke kleurrijke straten terug.
In de kern van het historisch centrum daarentegen zie je vooral gevels in gele en okerkleurige tinten. Waarvoor staat nu die typische kleur 'parmageel'? En dan heb ik het niet over de beroemde ajuin 'the yellow of parma' 😉.
Hoewel tijdens de heerschappij van de familie Farnese de paleizen reeds in gele, okerkleurige en rode tinten opgetrokken werden, dateert de oker kleur vooral uit het begin van de Bourbon dynastie, die de kleur gebruikte om haar goudbezit te benadrukken en haar rijkdom te etaleren.
Het prototype van de typisch Parmezaanse bouwsteen kan gevonden worden op de hoek van Piazza Garibaldi met Strada Cavour. Volgens de overlevering zou de architect Petitot zich hebben laten inspireren door de inwoners van de Strada San Michele en Santa Lucia. Zij hadden hun huizen in het goudgeel geschilderd naar aanleiding van het huwelijk van Isabelle de Bourbon. Isabelle de Bourbon zou met haar trouwstoet langs deze huizen komen en de inwoners wilden hun huis dezelfde kleur geven als de blonde haarlokken van de bruid.
De in die tijd jonge architect Petitot wou het beeld creëren van een stad die constant in een gouden gloed zou baden. Om dit effect te bekomen, moedigde hij het gebruik van de gele kleur aan. Een goed voorbeeld hiervan zijn de gebouwen op Piazza Garibaldi.
Marie Louise van Oostenrijk heeft zijn werk verder gezet en heeft op haar beurt bij het bouwen van nieuwe gebouwen, zoals het Teatro Reggio, een iets donkerdere okergele kleur geïntroduceerd.
Andere voorbeelden hiervan zijn il palazzo del governatore en de begraafplaats La Villetta.
Nog tot het einde van de jaren 50 verplichte de stad de bouwheren om de gevels in een gele kleur te schilderen. Deze bouwkundige verplichting heeft - in het historisch centrum - geresulteerd in gevels in alle mogelijke tinten geel.
Dat de kleur geel ook op heden nog steeds een prominente rol blijft spelen, zie je onder andere aan de huisstijl
van het parfumhuis Acqua di Parma, die op deze kleur is geïnspireerd.
コメント